Ο κόσμος ρωτάει συνεχώς τι σημαίνει και κυρίως αν είναι δυνατόν να υπάρξει, 100% νίκη και για τα δύο διαφωνούντα μέρη με τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης και θεωρώ ότι η καλύτερη απάντηση είναι η αναφορά της υπόθεσης των Ισραηλινών πορτοκαλιών.
Ένα πλοίο καταπλέει στο λιμάνι του Λονδίνου φορτωμένο πορτοκάλια από το Ισραήλ. Για την παραλαβή του φορτίου παρουσιάζονται με τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα (φορτωτικές) δύο εταιρείες (η Tropicana Orange Juice και η G. Wilking & Sons) και διεκδικούν η καθεμία, ως νόμιμος κομιστής της δικής της φορτωτικής, ολόκληρο το φορτίο των πορτοκαλιών. Αμέσως κατατέθηκαν ασφαλιστικά μέτρα στο αρμόδιο δικαστήριο από τις δύο εταιρείες, πλην όμως ήρθαν αντιμέτωπες με δύο σοβαρά προβλήματα. Τα πορτοκάλια σάπιζαν στα αμπάρια του πλοίου και υψηλές σταλίες πληρώνονταν για την παραμονή του στο λιμάνι, μέχρι να λυθεί το θέμα δικαστικά. Οι δικηγόροι των εταιρειών, ενήμεροι του νεοεφαρμοζόμενου τότε στην Αγγλία θεσμού της Διαμεσολάβησης (1990), ζήτησαν τη βοήθεια ενός Διαμεσολαβητή, ο οποίος χωρίς καμία προσήλωση στο ποιος έχει επικρατέστερο δικαίωμα να παραλάβει το φορτίο, ρώτησε την κάθε εταιρεία γιατί ακριβώς ήθελαν τα πορτοκάλια. Η Tropicana Orange Juice τα ήθελε για το χυμό τους, ενώ η G Wilkins & Sons για να φτιάξει μαρμελάδα από το φλοιό τους. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε πως επιλύθηκε η διαφορά και ότι με τη διαμεσολάβηση και τα δύο μέρη πήραν ακριβώς αυτό που ήθελαν.
Αν η υπόθεση αυτή εξεταζόταν στο Δικαστήριο, ο Δικαστής θα αναζητούσε ποιος έχει ισχυρό τίτλο κυριότητας και σε αυτόν θα απέδιδε το φορτίο.
Αν η ίδια υπόθεση παραπεμπόταν σε Διαιτησία, η πιο πιθανή λύση θα ήταν ½ φορτίο ο ένας, ½ φορτίο ο άλλος.
Με τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης όμως και οι δύο πλευρές πήραν 100% αυτό που ήθελαν. Κα μη νομίσετε ότι αυτό είναι ένα ακραίο παράδειγμα, γιατί τέτοιες λύσεις που επιφέρουν 100% νίκη και για τα δύο μέρη συμβαίνουν αρκετά συχνά, κάτι που δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί με μία δικαστική απόφαση ή με την προσφυγή των μερών στη Διαιτησία.
